Ik kom net terug van een bezoekje aan de winkel.
Voor mij aan de kassa stond een oudere man van ik schat een jaar of 75.
Hij wou twee doosjes suiker aankopen, na heel wat gesukkel met het geld keek de kassierster hem aan met een draai van de ogen en zei ” dit is hopelijk de laatste keer dat je vandaag kwam”.
Die reactie deed mijn maag draaien, de oude man ging met het hoofd tussen de schouders de winkel uit.

Waarom zou je nu zo iets zeggen tegen iemand van leeftijd? Ik heb altijd geleerd dat zeker oudere mensen hun boodschappen in meerdere keren doen. Zodat ze elke dag hun huis uitkomen en zo toch nog iets van sociaal contact hebben. Terrwijl ik nogal onbeholpen mijn eigen boodschappen in een zak doe die ze tegen haar zin had gegeven ging mijn hoofd duizend en een kanten op. Het verhaal van de zakenman en de oude vrouw kwam bij me op.
om het kort even op te sommen voor zij die het niet kennen gaat het als volgt.
Er was eens een zakenman die elke dag te voet naar zijn werk ging. Aan de rand van de stad passerde hij een aleenstaande woning waar elke octend een oude vrouw stond te wachten in het deurgat. Elke dag vroeg ze hem hoe laat het was en elke ochtend antwoorde hij met kwart voor acht. Op een dag kocht hij haar een klok en gaf hij die haar cadeau.
Toen hij haar de ochtend erna niet meer zag ging hij ervanuit dat ze dankzij de klok niets meermoest komen vragen. Toen hij haar na steeds maar niet zag begin hij ongerust te worden en vroeg hij aan de buurtbewoners wat er met de vrouw gebeurd was. Hij kreeg te horen dat ze gestorven was. Hij begon na te denken en realiseerde zich dat ze enkel contact zocht.

Goed het feit is gewoon dat we meer met elkaar moeten praten en verdraagzamer zijn.
Ikzelf ook hoor.