Onlangs heb ik afscheid moeten nemen van mijn mama, na een periode van zorg pijn en verdriet. De laatste dagen zijn ongelofelijk pijnlijk en snel gegaan. Ik had nooit gedacht dat het zo snel zou zijn gegaan. Niemand eigenlijk. Ik ben ongelofelijk blij dat ik de laatste momenten bij haar heb kunnen zijn. Dat ze niet allen was. Door mijn (vroegere) professionele carrière heb ik genoeg mensen zien sterven en genoeg leed gezien. Maar als het jezelf overkomt is het toch net iets anders. Het voelt alsof er een deel van je wordt weggerukt. De wereld blijft doordraaien en je hebt zin om te roepen. Je hoopt dat er iets gebeurd waardoor mensen toch even blijven stilstaan. Maar dat gebeurde niet. De zon gaat onder en komt steeds weer boven. Dag na dag. En ik denk dat het dat is wat me nog het meeste pijn doet.

Kanker

Mama is altijd wel “ziek” geweest. Maar de laatste maanden was het erger en erger aan het worden. Meer ziekenhuis in dan uit. Tot op een bepaald moment de diagnose kwam.
Kanker…
Ik weet nog dat ik even moest gaan zitten.
Er zijn zo van die momenten die je de rest van je leven bijblijven. Sommige zijn positief andere heel wat minder. Dit is er een van.
De dokters, de ziekenhuizen, de verpleegkundigen…
Allemaal hadden ze plots een andere invulling gekregen voor mij. Wat ooit voelde als een “gekende” en vertrouwde omgeving was nu helemaal weg. Tot dit moment had ik nooit goed begrepen waarom mensen een hekel hadden aan ziekenhuizen. Nu wel.
De wrange smaak gemengd met de geur van ontsmetting zal nooit meer hetzelfde zijn.
Een ziekenhuis zal nu steeds kilte met zich meedragen. Zelfs al mocht ik in de toekomst terug in een ziekenhuis gaan werken, het zal nooit meer hetzelfde zijn.

nasleep

Aan iedereen die er op dat moment geweest een dikke merci.
Aan iedereen die er nu nog is mijn eeuwige dank.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt niet goed meer weet wie of hoe of wat.
De dag van de begrafenis zelf is als een waas voorbijgegaan.
Waarschijnlijk heb ik in heel het gebeuren ook mensen gekwetst, weet dat dit nooit mijn bedoeling is geweest.  Het doet me op een vreemde manier aan dit gezegde denken

“Sommige dagen pak jij de beer.
Sommige dagen pakt de beer jou.
En sommige dagen kan je zelfs het bos niet vinden.”

Gemis

Hoe ik ook verder ga wat ik ook doe, er zal altijd een leegte in mij zijn.
Waar ik ook kijk zal ik er toch steeds mee geconfronteerd worden.
Iedereen zegt wel dat tijd alle wonden heelt. Maar ik denk niet dat dit ooit zal helen.
Als ik vroeger in het rusthuis mensen verzorgde hoorde ik ze het vaak vertellen hoe ze hun mama of papa misten. Zelfs na 30+ jaar… Het blijft een leegte.
Ik denk dat je er op de een of andere manier mee leert omgaan.
Je danst er wat rond en af en toe bots je ertegen. Haal je een oude wond weer open.
Ik heb betere dagen en mindere. Maar ik zal haar wel altijd graag blijven zien en missen.