Ach, ik wou dat ik het heel mooi kon verwoorden.
Maar dat kan ik niet. De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik leeg ben.
Alsof alles uit me wordt gezogen.
Ik wou dat ik mezelf met mooie en aanmoedigende woorden kon oppeppen.
De waarheid is echter dat ik weet dat het valse leugens zijn.
Ken je dat gevoel net nadat je een hele emotionele film hebt bekeken?
Zo net erna, als alles nog vers in je hoofd zit en je maag ligt een beetje overhoop?
Het moment waarop je niet goed weet of je wilt eten of het gewoon een knoop in de maag is. Wel dat gevoel heb ik continue.

Eigenlijk zou ik niet mogen klagen en blij moeten zijn…..
Maar zo werkt mijn hoofd niet.
Het gaat terug naar lang vervlogen tijden en slechte momenten.
Waardoor ik me dan weer schuldig ga voelen tegenover mijn vriend.
Enkel en alleen omdat er ergens in mijn hoofd het idee zit dat ik niet mag klagen.
Alleen omdat alles nu op dit moment goed gaat?
Vreemd toch?

Het is zoals ik vaak aan mensen in mijn directe omgeving vertel.
“Je moet er niet mee inzitten, het is Oké om je minder te voelen”.
En nu ik het zelf heb denk ik direct er is iets mis met mij.
Ik wordt zeker depressief ( wat weer ferm is overdreven).
Maar is dat wel zo? In tijden waarin ik niet meer zonder mijn gsm kan.
Waarin ik om de zoveel tijd even mijn sociale media check.
Om dan te zien dat iedereen dingen is gaan en doen en ik thuis zit.
Te denken dat ik moet sparen want dan ik anders op straat beland.
Is dit dan allemaal zo vreemd?
Ik ben ik.
Jij bent jij.
Laten we gewoon proberen om eens vaker wat echter te zijn.
Vaker eerlijker tegen elkaar.
Durf zeggen als het niet goed gaat.
Geef vaker een knuffel.
Als je dit leest weet dan dat je van mij altijd een knuffel kan krijgen.
Bij mij mag je altijd zeggen als het niet goed gaat.

liefs!